dinsdag 17 november 2015

The Challengers – Landslake Lions U22

Ook deze zaterdag middag mochten we aan de bak en wel tegen de nummer 2 van de competitie. Het beloofde weer een zware pot te worden. Bij Landlake liep een echte dubbele meter, ergens rond de 2.10 en ook nog mobiel. Zo zie je ze als basketbal coach graag, maar dan wel in de eigen ploeg. Helaas voor ons was dat nu net niet het geval. Vanaf de start was het duidelijk dat Landslake gekomen was voor de winst en ze scoorden direct, snel en veel. Na 4 minuten keken we al tegen een achterstand aan van 1 – 12, waaronder 2 driepunters. Onze zone was niet snel genoeg om alle gaten dicht te lopen. Na scores van Jeffrey een een paar van Nando konden we uithijgen, met een stand van 9 – 22 na het 1e part . Oh ja, Ricardo was er vanmiddag niet bij. Zijn gezondheid blijft hem parten spelen en als vervanger speelde Daniel mee. In het 2e part konden we iets meer tegenstand bieden. We stonden beter uit te boxen in de verdediging en in de aanval wisten we de kansen te benutten. In het midden werd de dubbele meter sterk verdedigd door de Bijsterbroers en vlogen Mick, Omar, Daniel en Rsjaart achter elke bal aan die op de kop werd rondgespeeld. De rust kwam bij 21- 32. Wat hadden we gezien. Een stevige snelle ploeg met zeer sterke spelers. Zit tegenwoordig iedereen in de sportschool? Moeten we dan toch echt 80 keer opdrukken per dag en ten minste een half uur buikspier en krachtoefeningen doen, buiten de basketball training om? Ik daag jullie uit mannen. Ik denk namelijk dat het wel helpt. Maar goed ondanks ons gebrek aan fysieke mogelijkheden werd er gewerkt en gewerkt. Rsjaart zette als kleinste man van het veld de verdediging van Lions even volledig op het verkeerde been en scoorde na een reverse, met een leep balletje onder het bord. De bonus vrije worp benutte hij niet, maar belangrijker is wel dat hij meer en meer onderdeel wordt, van wat we toch weer langzaamaan een team mogen noemen. Mick en Jeffrey kregen even problemen met de enkel en knie maar gelukkig voor beiden konden ze de westrijd voorzetten. Wat gebeurde er verder. Eigenlijk een hoop, maar niet in ons voordeel. Ergens in het 3e part kwamen we tot op 8 punten en daarbij hield het op. Gedecideerd werd er door de tegenstander verdedigd en met 2 gelijkwaadige ploegen kwam het eind bij 44 – 60. Naar mijn inschatting was Lions een sterker team, dan de ploeg van Hoppers. Snelheid, schutters, kracht en lengte alles zit in deze ploeg. En laten we wel zijn, we speelden er gewoon tegen op. Eigenlijk werden we alleen in het 1e part ruim verslagen 9 - 22, maar standen van de andere partjes 12–10, 12-16 en 11-12 geven wel aan dat we met de betere ploegen kunnen opspelen. Ik ben dan ook zeker niet ontevreden. Daniel baalde als een stekker, was niet tevreden over zichzelf? Zijn speelminuten? Niet te kritisch op jezelf, hij hield zich goed staande. Een uur ervoor speelde hij tegen spelers van 1.60 en nu tegen 1.90 mannen met schouders 2 maal zijn eigen breedte. Welkom in de wereld van het mannen basketbal. Blijf trainen, vooral fysiek en je komt er wel. Bas is wat dit betreft al even meer gewend. Niet alles ging natuurlijk goed en het blijft een probleem om onder druk de aanval goed op te zetten, rust helpt maar ook een team aanval, gaan we toch aan werken. Geen probleem was de press van de tegenstander! Die werd met een heerlijke klassieke Boston Celtics break afgerond. Onze Bill Russell (Nando) greep de rebound en speelde door naar Bob Cousy (Omar) die Sam Jones (Mick) bereikte en scoorde. Afijn, julie weten het, dan geniet ik, teamspel “pur sang”. Voor de niet frans geschoolden. volbloed, dus. Mannen, het was een prima pot. De scores: Nando 23, Mick 5, Omar 3, Rsjaart 2 , Jeffrey 9 en Rick 2. Daniel en Bas helaas geen scores maar wel weer veel ervaring opgedaan, dat betaalt zich later dubbel en dwars uit. Coach

Geen opmerkingen:

Een reactie posten