The Challengers - Akrides

De laatste wedstrijd van de 1e helft van het seizoen. Gezien de ranglijst moesten we deze gewoon gaan winnen. Immers thuis en een tegenstander die gelijk stond met ons, bood perspectief. De start was zoas we inmiddels gewend zijn, stroef. Niet omdat we minder zijn, maar omdat we gewoon slordig beginnen. Hoeze warming – up? Ik blijf erop hameren dat je voor de wedstrijd begint in en in warm moet zijn. Wij schieten liever van de 3 puntlijn want dan hoef je minder te lopen. Hoezo lopen we tot de middellijn, daar wordt je moe van, toch? Bij de yell krijg ik vaak een paar ijshanden op mijn hand en dan denk ik, wat heb je nu gedaan tijdens het warm lopen? Maar goed we hielden gelijke tred met de mannen uit Ijmuiden en het wachten was voor mij in ieder geval op die tussensprint van ons. We liepen gemakkelijk tegen fouten op. Daarover kun je van mening verschillen maar de scheidsrechter fluit, of niet. Als je echt stil staat, kun je erover jammeren, maar zo gauw je beweegt heeft de scheidsrechter een punt. De stand na 12 minuten 10 – 9. Het zou weer een moeilijke middag worden. Het 2e part liet nog wel een beter Challengers zien, maar de moeizaam bijeen gesprokkelde 10 punten waren geen goed teken. Op die momenten kunnen we niet de rust bewaren. Spelen we slordig en gehaast. Verliezen we van de tegenstander? Nee gewoon van onszelf. Te vaak willen we individueel de wedstrijd beslissen. Ondoordachte schoten uit balans en zonder enige vorm van rebound, maken winnen lastig. Discipline bij het aanvallen met die extra pass levert vaak meer op, maar daar komen we blijkbaar niet toe. Coachen vanaf de kant en de time-out leveren op die momenten niets op. Ja knikken en nee doen in het veld. Op trainen een spelletje spelen met een aanval tegen man to man wordt bewust gesaboteerd en het aanleren van een pick en roll aanval met elke training maar maximaal 4 a 5 man levert geen effect op. Als die heren die er zijn dan ook nog eens niet de moeite doen om zich iets nieuws eigen te maken wordt het lastig. Dat zagen we in het 3e en 4e part. Eigenlijk liepen we de rest van de wegstrijd van 5 punten voor bij rust, naar een uiteindelijke 37 – 48 nederlaag aan. Heren, veel frustratie deze middag bij ons en bij mij. Wat willen we? We spelen de volgende helft van de competitie weer tegen zwakkere tegenstanders. Dan zijn we weer de betere ploeg. Kan er weer (eens) gewonnen worden en krijgen we weer een beetje zelfvertrouwen terug. Ik denk echter, dat met de huidige inzet en dan heb ik het niet over de wedstrijd, maar de eigen inzet om jezelf en het TEAM te verbeteren, er weinig positiefs te halen valt. Oh ja ik krijg vaak het verwijt te negatief te zijn. Ik zie altijd wat er beter kan. Bij mij is het glas half leeg. Dat is wat mij betreft geen gave maar een last. Maar laat ik het anders verwoorden. Zoals jullie deze middag speelden liep mijn glas nog sneller leeg dan gebruikelijk. Ik geef geen punten want die zijn het vermelden wat mij betreft dit keer niet waard. Ik vermoed dat er nog geen 25 % van de schoten doel trof. Het is aan jullie om er in de 2e seizoenshelft wat aan te veranderen. Verbeter je TEAM begin bij jezelf! Kommer en kwel dus? Nee hoor, nieuwe kansen en mogelijkheden in het nieuwe jaar. Dus ondanks mijn teleurstelling deze middag, wens ik jullie via de blog toch vooral fijne Kerstdagen en een geweldig, gelukkig, gezond en sportief 2016. Coach

Harlem Lakers - The Challengers

Weer een wedstrijd in de hoofdstad. Nu bij Harlem Lakers en we moesten er blijkbaar vroeg uit, de tip-off was al om 12 uur. Na een paar avond wedstrijden was het nu dus vroeg naar bed en vroeg op ;-)) Het was de mannen aan te zien dat zij erg goed rekening hadden gehouden met de wedstrijd. De start was geweldig van beide kanten. Ook bij de Lakers werd er met losse flodders geschoten. Al moet er bij gezegd worden dat het bij hen na de eerste missers een beetje keerde. Bij ons bleef het helaas een beetje aanmodderen. Zeep aan de handen, slaap in de ogen en verder de eigen zelf als tegenstander hielpen niet voor een toppertje. Eigenlijk maakte het niet uit wie er tegen ons speelde vandaag, wij hadden vooral even problemen met onszelf. De tegenstander moest volgens de stand te pakken zijn en bij het inlopen was er nog niet veel te merken van de stroeve start die zou volgen. Afijn na het eerste part stond er toch een ruime 21 - 11 achterstand op het bord. Het 2e part moest het maar gaan gebeuren. De tegenstander zakte iets in, maar we konden geen vuist maken. Een part van 12 - 6 gaf wel aan dat er nu 2 ploegen met koude handen in het veld stonden. De rust van 33 - 17 gaf wel te denken. Inmiddels had iedereen gespeeld en gelukkig was ook Ricardo er weer. Na een aantal weken niet trainen en geen conditie mocht hij ook een paar minuten maken en dat is geen compliment voor de rest, hij wist zich prima bij het niveau aan te sluiten. De rust gaf reden tot overpeinzen. Wat moest er gebeuren? Gewoon de bal vangen en uit gaan van de eigen mogelijkheden en dat zijn er voldoende. Dat bleek wel in het 3e part. Natuurlijk, Lakers dacht er nu wel iets gemakkelijker over, maar we kregen nu wel iets van zelfvertrouwen. De rebound werd goed verzorgd en er werd weer gevangen en daar waar de 1e helft steeds net niets opleverde, was het nu steeds wel. Een part van 4 - 16 deed de wedstrijd snel kantelen. Eindelijk werden de lay-ups en drives weer gemaakt en ondanks nog de nodige missers werd er keihard gewerkt en was er weer iets van, we kunnen het wel! Het laatste part moest het dan maar gebeuren. Er werd nu heel gedisciplineerd gespeeld. Redelijk lange aanvallen en geduldig werd er gezocht naar de betere (beste) mogelijkheid. Ook de spelers van de Lakers waren nu weer bij de les en gelijk op werd het een puntje puntje wedstrijd. Helaas waren wij het die aan het kortste eind trokken. 49 - 46. Ondanks de nederlaag heb ik goede dingen gezien. Dat was misschien niet direct op het veld te zien maar ik merkte dat vooral aan de bank. Waar er anders nogal wordt gezeurd over speeltijd, of juist het gebrek eraan, bleef het nu rustig. Er werd gezien dat er prima werk werd geleverd in het veld. Eigenlijk is dat wat ik altijd roep. Team eerst en wie scoort of zit moet niet uitmaken. Je doet het met zijn allen. Egootjes ondergeschikt maken aan het team, je best doen en verder niet zeuren. Mick was vandaag de topscoorder, had er veel te veel pogingen voor nodig maar maakte ze uiteindelijk wel. Nando was eens niet de topschutter, zeer tot zijn frustratie. Lees nog een keer die paar zinnen terug, aandachtig. Wist zijn frustratie wel om te zetten tot beter verdedigen en rebounden, wat mij betreft zeker zo belangrijk. Rsjaart was een klein horzeltje bij de tegenstander en wist een paar mooie scores te maken. Onthield zich dit keer van al te frivole behind the backs etc. en dan is hij gewoon prima op zijn plaats. Ricardo "the come back kid", maakte gezien zijn trainingsachterstand en conditie te veel minuten. Maar het ging in het 4e part te lekker om hem te wisselen. Jeffrey hield zich staande in de middenpositie in de zone en was gelet op de enkelproblemen dit seizoen een beetje zijn oude zelf. Omar had niet zijn dag, hard werken was wat er restte maar geluk met het afmaken zat er vandaag niet in. Rick was na een sterk begin en een forse knal op zijn knie een beetje uit zijn spel. Heeft net als zijn broer Bas veel gezeten maar Bas zou de dag erop weer spelen. Die kreeg zijn minuten toch nog. Nogmaals Omar, Rick, Bas, klasse om niet te veel te zeuren over speeltijd. Ik maak als coach keuzes en als dat betekent dat je daar de dupe van bent en je klaagt niet, dan toon je wat mij betreft klasse en ben je prima bezig met een team sport. We hebben nog een wedstrijd te gaan. Ook weer een te pakken tegenstander. Dat was vaak de insteek bij onze wedstrijden deze competitiehelft. Tegenstanders die we zouden moeten kunnen pakken. Helaas blijken de tegenstanders toch wel een stuk sterker dan die van het vorig seizoen. We zijn toch de jonkies in de competitie. We leren er enorm van maar dat gaat wel gepaard met vele verlieswedstrijden. Als basketballer word je daar beter van als speler baal je daar enorm van. De tijd gaat leren wat dat waard is. De punten nog: Mick 18, Nando 9, Jeffrey 7, Omar 2, Rsjaart 4, Rick 2 en Ricardo 4. Dit is wat ik heb weten te ontcijferen uit het sheet. De dames achter de tafel hebben misschien wel een een verkeerd nummer genoteerd maar qua stand klopt het. De laatste kans tot schitteren komende zaterdag, thuis. Lijkt mij een mooie kans voor het afsluiten van een leerfase.

BV Amsterdam 22-1 - The Challengers

De van Hogendorphal was het strijdtoneel van de wedstrijd van afgelopen zaterdag. Top weer op weg erheen en als het de voortekenen zouden zijn van de wedstrijd, dan kwamen we op het veld opnieuw in zwaar weer. Afijn, oppervlakkig gelet op de stand, een tegenstander gelijk aan onze ploeg. Bij nadere bestudering van de uitslagen een zeer sterke ploeg die met name thuis goede uitslagen maakt. Of ze geen volledige ploeg meenemen naar de uitwedstrijden? Een paar grote jongens, een paar zeer snelle guards en wij, vandaag zonder Ricardo en Bas. Jos van de U16 kreeg zo een kans om kennis te maken met de tegenstand die je krijgt op het hogere leeftijdsniveau. We startten voortvarend en tot de 4e minuut konden we gelijk opspelen met Amsterdam, daarna gaven ze gas. Geholpen door kracht en snelheid en een prima schot liepen ze snel uit. We zouden deze middag ook als het erom ging de scheids niet mee hebben en dat wekte bij vlagen grote irritatie. Het part eindigde bij 30 - 12. inmiddels was Jeffrey weer door zijn enkel gegaan, zou verder niet meer spelen en hadden Omar en Rick al 2 fouten. De stand deed het ergste vrezen. Met Omar en Rsjaart als spelverdelers probeerden we in het 2e part, even meer tijd te nemen voor de aanval en de zone verdediging nog breder te maken. Dit had enig effect en dit part werd het maar 20 - 17, rust dus bij 50 - 29. Je kunt nu wel zien dat de ploeg ook met moeilijkere omstandigheden beter leert omgaan. Met grote inzet werd er geknokt voor elke bal. Mick en Nando scoorden nu veel. Zij maar ook de rest van de ploeg werkte zich uit de naad en zo hoort het, je mag verliezen maar laat de tegenstander het niet cadeau krijgen. Mooie momenten hadden we ook in deze wedstrijd. Een prachtige ally-oop lay-up van Nando op een pass van Omar en een heerlijke fake en up and under van Rsjaart. In de rebound werd beter gewerkt dan in onze voorgaande wedstrijden, ondanks vele "over de back" fouten van Amsterdam, die nooit werden gefloten, hadden we vaak de bal ondanks een stuk lengtenadeel. Jos kreeg een goed gevoel van het niveau verschil in onze competitie en hield zich prima staand in de rebound. Hij had geen geluk bij zijn schoten maar ja niemand gaat hier voor je opzij zal ik maar zeggen. Omar een Rick wisten, ondanks de gemakkelijk gekregen fouten, met 4 p's de wedstrijd uit te spelen. Goed voor de moraal, het 3e part voor ons met 15 - 18, maar minder goed, in het laatste part kwam er toch weer een eenvoudige 23 - 8 tussensprint, waardoor Amsterdam de wedstrijd gemakkelijk won met 87 - 55. Heren, gelet om de tegenstander, de kleine ploeg met uiteindelijk maar 1 wissel is het geen afdroog partij geworden. Maar ik moet bekennen dat we voor dit soort ploegen gewoon 1 a 1,5 jaar leeftijd en ervaring tekort komen. Afijn dat is de hele competitie al zo en alleen maar goed voor jullie basketbal ontwikkeling. Details blijven bitter noodzakelijk. Pass geven op de hand, van de verdediger af, waarbij je bij ontvangst je tegenstander afhoudt met je schouder. Houd oog contact met je medespelers en loop je eigen snelheid en niet die van de tegenstander. Blijf werken aan ballhandling, dribbelen en beschermen van de bal bij aanname en inzet van de dribbel. Train dit met de gedachte dat je dit in de wedstrijd nodig hebt. Net zoals een goed aanvalsspelletje. Freewheel basketbal is prachtig als het lukt, maar bij een sterke tegenstander moet je ergens op terug kunnen vallen. Amen. Na deze mooie, naar ik hoop wijze woorden van de oude man nog de scores. Omar 8, Rsjaart 2, Mick 19, Nando 24, Rick 2 Coach